Post-Modern Kemalizm Düşmanlığı Artık kimse çıkıp, bundan birkaç yıl önce olduğu gibi, Mustafa Kemal Atatürk’e; direk olarak küfretmiyor... Artık bu işi, çok daha ilginç bir üslupla, Kemalistler ya da daha doğrusu Kemalist olduğu sanılanlar yapıyor... Bu nedenle de küfredeceklere de gerek kalmıyor... Nasıl yapılıyor Post Modern Kemalizm Düşmanlığı? Her şey 1980’li yılların ortalarında başladı aslında... 10 Kasım Atatürk’ü Anma gününü, ‘Yas’ olmaktan çıkarttığımız gündür Post Modern Kemalizm Düşmanlığını başlattığmız gün... Kimdi onlar, biri elinde Kur’an-ı Kerim ile miting miting dolaşan Evren; diğeri ise Nakşibendi Müridi Başbakan Özal... ‘Yas’ı bırakın denildi o gün, bugün sevinelim ve O’nu öyle analım... Anlamadık, anlamadınız tabii; modernleştik sandık ama; bu O’nun eseri Cumhuriyetin ilk kalesi olan Mustafa Kemal’i Anma Programları’nın sonu oldu... Sürecin ikinci aşamasında, Mustafa Kemal portrelerinin, renklendirilmesi geldi... Ne kadar muhafazakar matbaa varsa, devletin Atatürk Posteri Basma İhalesi için birbirini yedi... 1987-1995 arasında tam 36 matbaaya, Atatürk Posteri Basma İhalesi verildi; hemen hepsi de özde fikren Kemalizm karşıtı yayınları basan matbaalardı... Ne yaptı bu aziz ve muhterem din kardeşi matbaalarımız, yüzü sapsarı ya da kıpkırmızı, gözleri neredeyse makyajlı, gülmeyip sırıtan Atatürk portreleri bastılar... Devlet görevlileri de Türkiye’nin dört bir yanna o posterleri astılar... Anılması bitirildi, kafalardaki imajı da bitirildi; sırada ne vardı; ilkeleri ve kişiliği... İlkelerini teker teker yok ettiler... Cemaat İlke ve İnkılapları resmen açıklanmasa da, kısmen hakim oldu eseri Cumhuriyete... Sıra kişiliğine gelmişti... Bu konda hakikaten acemi davrandılar; yok bayramlarda büstüne gitmedler, Anıtkabir’e gitmemek için, yurt dışı programı ayarladılar, hatta bu kadar acemilik olur mi dedirtecek kadar saf davranıp, ‘Veled-i Zina’ falan dediler.. Sonra hnemen uyandılar ve Kemalizmi bitirme projesinin son aşamasını aydınlara verdiler... Hedef şuydu, ‘Mustafa Kemal de bir insandı, aşık oldu, ağlardı, zırlardı, hastalandı, inleyerek öldü’ fikrini yaygınlaştırmak... Yani O’nu, küçümsemek, kafalardaki resmini karalamak... İlk adımı bilerek ya da bilmeyrek Can Dündar attı... Adamcağzın ne korkaklığı kaldı, ne karı-kız düşkünlüğü, ne gözyaşlarına boğulması... Ve Livaneli... Dünyanın En Devlet Adamnı Sıradanlaştırma Filmi Ödülü için açık ara birinci gelecek bir film koydu ortaya Livaneli... Şimdi meakla bekliyoruz... Sırada kim ve ne var?