İnsanlar vardır, doğarlar, yaşarlar, ölürler… Ot gibi yaşarlar yani… Ot gibi, iç suyunu, ye yemeğini, yat, uyu, kalk; her gün aynı terane… Yani yaşa ve öl… Ölürse tenler ölür, canlar ölesi değildir oysa… Kimi insanlar da vardırlar, bilimle, teknoloji ile, gelişimcilikle, girişimcilikle uğraşırlar… Biraz daha kaliteli yaşarlar yani ot gibi yaşayanlardan… Ama bir de insanlar vardır ki, tüm bu uğraşlarının yanı sıra, kültürle, sanatla ilgilenirler; konserlere giderler, operaya, baleye giderler, sinemaya tiyatroya giderler, resim, heykel, atölye sergilerine katılırlar, yani bunlar da herkese göre biraz daha kaliteli yaşamaktadırlar… Ama bir de insanlar vardır ki, hayatlarını bilim, teknoloji, girişimcilik, gelişimcilik ve sanayicilikle birlikte, kültüre ve sanata adalar… Yani sadece konsere, sinemaya, tiyatroya, operaya, baleye, sergilre gitmekle kalmazlar; onların bizzat organizatörleri olurlar, insanlara bu güzide sanat dallarını yaşatmaya çalışırlar… Bir kişi ki düşünün, bir holding patronu, koskoca bir holdingin en üst düzey yöneticilerinden biri, ama o kişi, işini gücünü bırakmış, boş vakitlerini insanlığa adamış, kültüre, sanata, müziğe, sanatçıya adamış… Söz konusu Şakir Eczacıbaşı ise, düşünebilirsiniz… O öldü, aramızdan ayrıldı, vefat etti, hayatını kaybetti; ne derseniz deyin artık o yok… 24 Ocak, sadece Uğur Mumcu’yu kaybettiğimiz gün değil artık; bir de Şakir Eczacıbaşı eklendi bu kara günün listesine… Ölürse tenler ölür, canlar ölesi değil… ‘Baki kalan bu kubbede bir hoş sada’ ise, Şakir Eczcacıbaşı bunu fazlasıyla yaptı, hatta abarttı, mübala etti; iyi ki de etti… Zira 45 yılı aşkın süredir, klasik müzikten fotoğraf, sinemadan heykele kadar hemen her alanda faaliyeti bulunan Şakir Eczacıbaşı, Uluslararası İstanbul Film Festivali, Uluslararası İstanbul Müzik Festivali, Uluslararası İstanbul Tiyatro Festivali ve Uluslararası İstanbul Caz Festivali ile yine 37 yıldır, İstanbul’un adını, Türk sanatçıların adını, Türkiye’nin adını dünya duyurdu… O öldü ama biliriz ki, ölürse tenler ölür, canlar ölesi değil… Dört sihirli harf var sanat dünyamızda… İ…K…S…V… İstanbul Kültür ve Sanat Vakfı… İşte bu yüce vakfın kurucusu da Şakir Eczacıbaşı… 40 yılda bini aşkın konser, on bni aşkın film, on binlerce sanatçı ve milyarlarca evet evet milyarlarca sanatsever… Bu yıl bir nüfus eksildik… O ulu çınar yok artık, öldü… Ama biliriz ki, ölürse tenler ölür, canlar ölesi değil… Bu yılki açılış kokteyllerinde, en güzel konserlerde; bizi kapıda elinde şık bastonu, şık smokini ile karşılayan, buğulu ses tonu ile sanata verdiği katkının sevincini, haykırışlarında yansıtan Şakir Eczacıbaşı olmayacak… Bundan sonra hiç olmayacak artık… Ama Çağdaş Atatürkçü Türkye’ye olan katkısı, sanata olan katkısı, kültür dünyamıza olan katkısı; sonsuza dek yaşamayacak mı? Ölürse tenler ölür, canlar ölesi değil… Işıklar içinde yat Şakir Eczacıbaşı… Bil ki, kültür ve sanat dünyamıza olan katkın hiç silinmeyecek… Zira biliniz ki; ölürse tenler ölür, canlar ölesi değil… [B] BOĞAÇ YÜZGÜL[/B]